MonStertje
In een MS tijdschrift (MenSen) las ik een tijdje terug een column van iemand die haar MS de naam Marie Sophie had gegeven. En haar omschreef als een 3-jarige peuter.
Alleen waar de meeste peuters vrolijk zijn, was dit de blok-aan-het-been peuter. Eentje die vooral opmerkingen maakte als: “Ik ben moe, gaan we al naar huis?” “NEE!” “Dat kan ik niet” “Daar heb ik geen zin in”.
Ik vond het treffend omschreven, maar ook pijnlijk herkenbaar.
Dus ondertussen broed ik al een tijd op een soort gelijke beeldspraak. Al is het maar om mijn omgeving soms uit te kunnen leggen dat ik wel wil, maar dat het niet lukt. Dat het niet een ‘niet willen’ is, maar een ‘niet kunnen’.
Vooralsnog kwam ik niet verder dan de naam “MonStertje”. Monster kan natuurlijk ook, maar dat klinkt gelijk zo negatief. En de peuter die ik bij me heb, kan ook gewoon vrolijk zijn, dus zo zwaar hoeft het ook weer niet te klinken.
MonStertje houdt bijvoorbeeld van zwemmen, van uitjes en vakantie. Dan is het gewoon de spelende peuter waar anderen vertederd naar kunnen kijken. MonStertje weet nog niet zo goed wat ze van de fysiotherapie vind. Zeker niet als ik even wil kijken waar de grens ligt en of de oefeningen misschien ondertussen wat zwaarder moeten, want ja, ik wil mezelf wel uitdagen en fysiek vooruit gaan. Dan gaat vaak de dag daarna MonStertje over van de “ah kijk wat leuk” peuter naar de “ik hang aan allebei je benen” peuter. Zie dan maar eens je plannen voor die dag gedaan te krijgen. Ze houdt duidelijk niet van spierpijn. Moet toch eens kijken of ik haar nog uit kan leggen dat een beetje spierpijn best mag, dat ze daar niet dood aan gaat en dat dat juist goed voor haar is.
En zoals alle peuters heeft ze een volstrekt eigen willetje. Dus soms zonder waarschuwing eist ze ineens alle aandacht op. Gelukkig heeft ze dat nog niet midden in de supermarkt bedacht. Hoop vooral dat ik haar nu niet op een idee heb gebracht.
Ze slaapt wel goed door, er zijn genoeg peuters die ‘s nachts lopen te spoken, en ook genoeg die slaapkoppen zijn. Gelukkig valt MonStertje onder die laatste categorie. Behalve als het onweert, dan blijft ze wakker tot het voorbij is.
Zoals elke peuter is ze ook nog tot op zekere mate omkoopbaar. Soms kan ik haar paaien om toch nog iets te doen met woorden als “dan gaan we daarna even op de bank liggen”. Meestal is ze overigens Oost Indisch doof en trekt ze volledig haar eigen plan. Het paaien lukt dan alleen met “morgen gaan we zwemmen, dus gedraag je dan”. Dat uit zich meestal in dat ze de dag ervoor al bedenkt dat ze nergens zin in heeft, want madam wilt NU zwemmen en niet pas morgen. Voordeel daarvan is wel dat ze als we dan gaan zwemmen, ze de leuke, schattige peuter is waar mensen van denken “awh, die is leuk”.
Ze moesten eens weten ;).
PS. Tips voor een leukere naam dan MonStertje zijn welkom.
Alleen waar de meeste peuters vrolijk zijn, was dit de blok-aan-het-been peuter. Eentje die vooral opmerkingen maakte als: “Ik ben moe, gaan we al naar huis?” “NEE!” “Dat kan ik niet” “Daar heb ik geen zin in”.
Ik vond het treffend omschreven, maar ook pijnlijk herkenbaar.
Dus ondertussen broed ik al een tijd op een soort gelijke beeldspraak. Al is het maar om mijn omgeving soms uit te kunnen leggen dat ik wel wil, maar dat het niet lukt. Dat het niet een ‘niet willen’ is, maar een ‘niet kunnen’.
Vooralsnog kwam ik niet verder dan de naam “MonStertje”. Monster kan natuurlijk ook, maar dat klinkt gelijk zo negatief. En de peuter die ik bij me heb, kan ook gewoon vrolijk zijn, dus zo zwaar hoeft het ook weer niet te klinken.
MonStertje houdt bijvoorbeeld van zwemmen, van uitjes en vakantie. Dan is het gewoon de spelende peuter waar anderen vertederd naar kunnen kijken. MonStertje weet nog niet zo goed wat ze van de fysiotherapie vind. Zeker niet als ik even wil kijken waar de grens ligt en of de oefeningen misschien ondertussen wat zwaarder moeten, want ja, ik wil mezelf wel uitdagen en fysiek vooruit gaan. Dan gaat vaak de dag daarna MonStertje over van de “ah kijk wat leuk” peuter naar de “ik hang aan allebei je benen” peuter. Zie dan maar eens je plannen voor die dag gedaan te krijgen. Ze houdt duidelijk niet van spierpijn. Moet toch eens kijken of ik haar nog uit kan leggen dat een beetje spierpijn best mag, dat ze daar niet dood aan gaat en dat dat juist goed voor haar is.
En zoals alle peuters heeft ze een volstrekt eigen willetje. Dus soms zonder waarschuwing eist ze ineens alle aandacht op. Gelukkig heeft ze dat nog niet midden in de supermarkt bedacht. Hoop vooral dat ik haar nu niet op een idee heb gebracht.
Ze slaapt wel goed door, er zijn genoeg peuters die ‘s nachts lopen te spoken, en ook genoeg die slaapkoppen zijn. Gelukkig valt MonStertje onder die laatste categorie. Behalve als het onweert, dan blijft ze wakker tot het voorbij is.
Zoals elke peuter is ze ook nog tot op zekere mate omkoopbaar. Soms kan ik haar paaien om toch nog iets te doen met woorden als “dan gaan we daarna even op de bank liggen”. Meestal is ze overigens Oost Indisch doof en trekt ze volledig haar eigen plan. Het paaien lukt dan alleen met “morgen gaan we zwemmen, dus gedraag je dan”. Dat uit zich meestal in dat ze de dag ervoor al bedenkt dat ze nergens zin in heeft, want madam wilt NU zwemmen en niet pas morgen. Voordeel daarvan is wel dat ze als we dan gaan zwemmen, ze de leuke, schattige peuter is waar mensen van denken “awh, die is leuk”.
Ze moesten eens weten ;).
PS. Tips voor een leukere naam dan MonStertje zijn welkom.
Reacties
Een reactie posten