Verbaasd

Vraag me niet waarom dit ineens bij me opkomt. 
Nou vooruit, kan een of ander vaag verhaal ophangen over dat de kronkels in mijn hoofd niet te volgen zijn. Maar ik kwam een post van een vriendin tegen die terugkeek op heftige periode in haar leven en zei dat uiteindelijk tijd alles beter maakt.

 Dat zette mij aan het denken of ik uiteindelijk beter wordt door de diagnose die ik iets meer dan een jaar geleden kreeg en toen mijn wereld op zijn kop zette. Een antwoord op die vraag heb ik nog niet. Anders is mijn wereld in ieder geval wel.

 Met dit verhaal wilde ik ook ergens anders heen. Want ik hoor vanuit mijn omgeving regelmatig de woorden / zinnen. “Ik heb respect / bewondering voor je hoe je het doet”. En nog steeds vind ik dat hele lieve, mooie woorden. En nog steeds snap ik ze niet goed. Want hoe zou ik het anders moeten doen? Wat hadden mensen dan verwacht hoe ik ermee om zou gaan?

 Nee, ik laat mijn hoofd niet hangen. Heb ik een periode na die diagnose natuurlijk wel gedaan, en dat heb ik ook vooral weinig naar mijn omgeving laten zien. Naja, wel (tot zekere hoogte) naar mensen die echt heel dichtbij me staan. Maar oa collega’s zagen dat niet, tenzij er expliciet naar gevraagd werd. 
Had men verwacht dat ik het op zou geven? Of wat zit er echt achter die woorden? Inspireer ik onbewust mensen om zelf ook anders in het leven te gaan staan? Om dingen anders te zien of anders te doen?

 Ik ben daar nog steeds een soort van verbaasd over.
Volgende keer dat iemand dat tegen me zegt misschien maar eens doorvragen naar wat ze dan bedoelen. 

 Voel je overigens vrij om een reactie achter te laten en me te helpen snappen wat er dan precies respect / bewondering oproept. 

Reacties

  1. Ed5 juni 2019 om 13:08

    Ik denk dat je het antwoord zelf al een beetje gegeven hebt. Mensen kunnen zich nauwelijks een voorstelling maken van hoe zij om zouden gaan met een situatie die ver van hun dagelijkse wereld afstaat. en heel veel mensen denken dat zij "daar niet mee om kunnen gaan". Maar feitelijk weten ze dat helemaal niet. tot het moment dat..... probeer bij jezelf eens terug te kijken naar hoe jij reageerde op mensen die in zo'n soort situatie terecht zijn gekomen. Opa die kanker kreeg voor de 2e keer, ik toen ik iemand uit een auto te water haalde. Hoe reageerde jij toen? Was dat misschien ook zoiets als: dat zou ik niet kunnen? ik kreeg die reactie namelijk heel vaak terwijl ik zelf dacht: tsja, het is zoals het is, het gebeurde zoals het gebeurde.
    Maar vergeet ook vooral niet in jouw situatie dat je ook "gewoon" koppie had kunnen laten zakken en in een negatieve flow terecht had kunnen komen. ik denk dat je zelf voorbeelden genoeg ziet in je werk waar dat gebeurd. Dus ja, respect voor hoe je er mee omgaat, dat je niet je koppie laat hangen en dat je de kracht vindt om strijdlustig te zijn en je weg terug wil vinden. Trots op je. XXX

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Moestuin - Oogst en rare kruiden

Afbeelding
In ieder geval geen cijfertjes in de titel. Of het een leuke titel is, is een andere vraag ;). Laten we beginnen met de oogst. Twee wortels. Naja... worteltjes. De bovenste had ik vorige week er al uitgehaald. En ik moet zeggen dat het toen ik hem eruit haalde mijn eerste gedachte was "is dat alles". Maar verder was het gewoon een wortel(tje). Deze er vandaag uitgehaald. Het loof was een beetje bruinig aan het worden, dus ik dacht. Voordat het een ziekte is, eruit met die wortel. Hij is toch zeker een stukje dikker dan die van vorige week. Langer denk ik niet perse. En sja.. de rare kruiden. Volgens het AH moestuinding zou het dille moeten zijn. En als ik het linker hanggeval zie geloof ik dat ook wel. Behalve dat ik liever een omhoog groeiend ding had gewild, hij groeit nog steeds. Maar die in het midden en rechts hangende blaadjes zijn heel wat anders lijkt het. De kiemblaadjes leken wel hetzelfde, maar nu toch echt niet meer. Dus geen idee of het nou allebei t
Meer lezen

Handen op je buik

Handen op je buik. Een zinnetje dat ik een jaar of 7-8 geleden regelmatig hoorde. Nooit gedacht toen dat dat ene zinnetje nu nog regelmatig door mijn hoofd heen zou gaan.  En dan vraag jij je misschien af waar dat zinnetje toen vandaan kwam. En waarom ik daar nu ineens weer aan denk. Dat zinnetje was volgens mij het zinnetje dat zeker de eerste 1 a 2 weken van mijn coschap chirurgie het meest tegen me uitgesproken werd. In ieder geval. Zo voelde het toen. Waarom toen dat zinnetje zoveel werd uitgesproken. Als je steriel stond op de operatiekamer (verder te noemen OK) dan had je een steriele jas / schort aan en steriele handschoenen. Mondkapje en spatbril waren niet steriel. En ongeveer alles wat verder op OK stond ook niet. Dus als je al steriel stond, terwijl de patient nog werd afgedekt, of als je van de ene kant van de patient naar de andere kant moest, of uberhaupt als je toe stond te kijken en even geen klem of iets dergelijks vast hoefde te houden dan was het "handen op
Meer lezen

Huddle buddy

Zoals je weet doe ik dit jaar de 365 dagen succesvol opleiding. En anders bij deze. Een opleiding / jaarprogramma voor persoonlijke ontwikkeling. Hun doel is om Nederland het gelukkigste land van de wereld te maken. En wat ze bij hun copyright altijd zeggen “deel het vooral”. Dus daarom dit blog. Afgelopen weekend een seminar weekend gehad van 365 en daarbij weer veel aangestipt. Maar het ging ook over de huddle buddy. Wat voor een buddy? Een huddle buddy. Wat is een huddle buddy?  Wat het precies is vind ik lastig uit te leggen. Wat het idee erachter, het doel is, is makkelijker. Gewoon beginnen bij het begin hoe het er in de praktijk uitziet is het makkelijkst, dus daar gaan we.  Je belt je hubby op vaste momenten, sommigen geven er de voorkeur aan dat elke dag te doen, maar elke week mag ook. Minder vaak dan 1x per week is niet aan te raden. En het is niet de bedoeling dat het een lang gesprek wordt. Sterker nog, het moet juist een kort gesprek zijn. 2a3 minuten en niet langer.  Maa
Meer lezen