Weer beginnen met werken :D
Ja, ik weet het 2 blogs op 1 dag, dat is ook voor het eerst. Maar ik vond de vorige te lang worden en vond dat dit een aparte blog waard was.
Natuurlijk is de timing van de vorige blog niet geheel toevallig. Die zou ik niet geschreven hebben als die moeheid deze week niet bedacht had om even flink bij me op bezoek te komen. En ja, dat is kut en vervelend en lastig.
Maar het helpt om te weten waar het door komt. De reden is namelijk wel positief. Want ik ben weer heel voorzichtig begonnen met werken.
Voelt aan de ene kant als lang geleden dat ik voor het laatst gewerkt hebt, aan de andere kant voelde het ook alsof ik nooit ben weggeweest. Wat heb ik toch een fijn team nu waar ik werk.
In een eerder blog had ik al vertelt dat ik in een revalidatietraject zit. Dat is ondertussen bijna ten einde, als in... volgende week voor het laatst. De inschatting vanuit reva was dat bij de start van dat traject werken ernaast teveel zou zijn op dat moment voor mij. Helaas moest ik ze daar gelijk in geven, je hoopt toch anders. Het traject zou 2 dagdelen per week worden. In de praktijk waren het soms rustig 2 dagen per week. Ergotherapie, fysiotherapie en uiteindelijk kwamen daar ook nog mindfulness, yoga en tai chi bij. Die laatste 2 om uit te proberen of dat wat voor me zou zijn. Want ja, het alsmaar doorgaan wat ik ‘vroeger’ altijd deed. Dat mag ik niet meer. Dus rustig bezig zijn is wat ik ook moet leren doen, bewuster zijn / worden van de signalen die mijn lijf me geeft. En bij voorkeur daar dan nog wat mee doen ook.
En ik moet toegeven. Ben me ook bewuster van wat ik wel nog kan, maar ook van wat ik nu niet kan. Vooral dat ik niet meer de energie heb om alsmaar door te gaan. Dus ik moet leren bewuste keuzes te maken, wat doe ik wel en wat doe ik niet. Als ik moe ben, laat ik een afspraak doorgaan of zeg ik af. Weegt de prijs die ik betaal de dag/dagen erna op tegen het plezier en de energie die het me ook geven. En soms kies ik er nu heel bewust voor om over de grens te gaan. Maar ook om de keus te maken om niet te gaan omdat het me meer kost dan het me oplevert. Egoïstisch? Misschien. Hoognodig? Dat in ieder geval.
Dus ze vonden dat ik wel weer mocht gaan werken voorzichtig. Ook gelijk met 2 ochtenden per week, waar ik had verwacht dat ze terughoudend zouden zijn met 1 ochtend, werden het er 2. Klinkt goed. Overigens stond daar wel ook tegenover dat de reva van 2 dag(delen) terugging naar 1 per week.
De eerste dag / ochtend was afgelopen maandag. Daarna weer woensdag en op vrijdag nog reva. Mooie verdeling over de week met rustdagen tussendoor. Nou, die rustdagen bleken hoog nodig.
Het viel me eerlijk gezegd namelijk nogal tegen hoeveel energie het me kostte. Je kunt het overigens ook naïef noemen. Want ja, voor reva werkte ik 3 ochtenden per week, maar dat was ondertussen wel 3 maanden geleden. Dus om nou te zeggen dat ik nog in een ‘werkritme’ zat, nee. Op het werk gebruik je je hoofd toch op een andere manier dan als je niet aan het werk bent. Iets met aandacht, concentratie en meer gebruik maken van je geheugen.
Achteraf denk ik nu: “Ja, Elena, wat had je dan verwacht”. Vorige week was een bewogen week. De temperaturen zijn best hoog en daar kon ik nooit heel goed tegen, mijn energie heeft daar altijd wat last van, zeker als het net warm is en ik er nog niet aan gewend ben.
Het werk zelf was leuk en goed om er weer te zijn. Nu nog even weer leren dat ik mijn planning daarbuiten even wat rustiger hou en zorg dat ik die dagen niets meer hoef verder qua koken. Want dat is er deze week toch een beetje bij ingeschoten. Foei.
Volgende week 1 ochtendje werken weer, ivm ziekenhuis afspraken mag ik er maar 1 nu. Oke. Ziekenhuis kost me ook energie, dus snap het wel.
Maar goed. Ik maak stapjes vooruit. Langzame, kleine stapjes vooruit. En soms een stapje terug. Uiteindelijk komt ook een schildpad op de bestemming aan, dus geduld. En soms veel geduld. Stapjes zijn stapjes.
Natuurlijk is de timing van de vorige blog niet geheel toevallig. Die zou ik niet geschreven hebben als die moeheid deze week niet bedacht had om even flink bij me op bezoek te komen. En ja, dat is kut en vervelend en lastig.
Maar het helpt om te weten waar het door komt. De reden is namelijk wel positief. Want ik ben weer heel voorzichtig begonnen met werken.
Voelt aan de ene kant als lang geleden dat ik voor het laatst gewerkt hebt, aan de andere kant voelde het ook alsof ik nooit ben weggeweest. Wat heb ik toch een fijn team nu waar ik werk.
In een eerder blog had ik al vertelt dat ik in een revalidatietraject zit. Dat is ondertussen bijna ten einde, als in... volgende week voor het laatst. De inschatting vanuit reva was dat bij de start van dat traject werken ernaast teveel zou zijn op dat moment voor mij. Helaas moest ik ze daar gelijk in geven, je hoopt toch anders. Het traject zou 2 dagdelen per week worden. In de praktijk waren het soms rustig 2 dagen per week. Ergotherapie, fysiotherapie en uiteindelijk kwamen daar ook nog mindfulness, yoga en tai chi bij. Die laatste 2 om uit te proberen of dat wat voor me zou zijn. Want ja, het alsmaar doorgaan wat ik ‘vroeger’ altijd deed. Dat mag ik niet meer. Dus rustig bezig zijn is wat ik ook moet leren doen, bewuster zijn / worden van de signalen die mijn lijf me geeft. En bij voorkeur daar dan nog wat mee doen ook.
En ik moet toegeven. Ben me ook bewuster van wat ik wel nog kan, maar ook van wat ik nu niet kan. Vooral dat ik niet meer de energie heb om alsmaar door te gaan. Dus ik moet leren bewuste keuzes te maken, wat doe ik wel en wat doe ik niet. Als ik moe ben, laat ik een afspraak doorgaan of zeg ik af. Weegt de prijs die ik betaal de dag/dagen erna op tegen het plezier en de energie die het me ook geven. En soms kies ik er nu heel bewust voor om over de grens te gaan. Maar ook om de keus te maken om niet te gaan omdat het me meer kost dan het me oplevert. Egoïstisch? Misschien. Hoognodig? Dat in ieder geval.
Dus ze vonden dat ik wel weer mocht gaan werken voorzichtig. Ook gelijk met 2 ochtenden per week, waar ik had verwacht dat ze terughoudend zouden zijn met 1 ochtend, werden het er 2. Klinkt goed. Overigens stond daar wel ook tegenover dat de reva van 2 dag(delen) terugging naar 1 per week.
De eerste dag / ochtend was afgelopen maandag. Daarna weer woensdag en op vrijdag nog reva. Mooie verdeling over de week met rustdagen tussendoor. Nou, die rustdagen bleken hoog nodig.
Het viel me eerlijk gezegd namelijk nogal tegen hoeveel energie het me kostte. Je kunt het overigens ook naïef noemen. Want ja, voor reva werkte ik 3 ochtenden per week, maar dat was ondertussen wel 3 maanden geleden. Dus om nou te zeggen dat ik nog in een ‘werkritme’ zat, nee. Op het werk gebruik je je hoofd toch op een andere manier dan als je niet aan het werk bent. Iets met aandacht, concentratie en meer gebruik maken van je geheugen.
Achteraf denk ik nu: “Ja, Elena, wat had je dan verwacht”. Vorige week was een bewogen week. De temperaturen zijn best hoog en daar kon ik nooit heel goed tegen, mijn energie heeft daar altijd wat last van, zeker als het net warm is en ik er nog niet aan gewend ben.
Het werk zelf was leuk en goed om er weer te zijn. Nu nog even weer leren dat ik mijn planning daarbuiten even wat rustiger hou en zorg dat ik die dagen niets meer hoef verder qua koken. Want dat is er deze week toch een beetje bij ingeschoten. Foei.
Volgende week 1 ochtendje werken weer, ivm ziekenhuis afspraken mag ik er maar 1 nu. Oke. Ziekenhuis kost me ook energie, dus snap het wel.
Maar goed. Ik maak stapjes vooruit. Langzame, kleine stapjes vooruit. En soms een stapje terug. Uiteindelijk komt ook een schildpad op de bestemming aan, dus geduld. En soms veel geduld. Stapjes zijn stapjes.
Reacties
Een reactie posten