Klimmen tegen MS - toen waren we boven
Hoppa.
Appeltje eitje.
Nou, dat is wat overdreven. Maar het ging wel veel soepeler en makkelijker dan waar ik rekening mee had gehouden. Het kan zijn dat ik daar morgen met spierpijn enzo anders over denkt, maar vooralsnog ben ik uitermate tevreden met hoe het ging.
Laat ik jullie eerst even mee terug nemen naar 5 weken terug. Toen zei ik namelijk nog dat ik in training was met hulp van de fysio van het revalidatietraject. Dat verliep best goed. Begonnen met 3km en na elke afstand 2x gewandeld te hebben kwam daar 0,5km bij. Het doel was dus op te bouwen op die manier naar 8km met zo’n 3x per week wandelen.
Nou is het best lastig om een rondje uit te zetten dat exact op de afstand uit komt die je moet wandelen. Gelukkig heb je online tooltjes die je helpen, bestaan er apps op je telefoon en zijn er sporthorloges. Nou weet ik dat de app die ik op mijn telefoon altijd gebruik soms wat erg enthousiast is en de route erg ruim neemt, maar soms ook denkt “grote stappen snel thuis” en de route wat afsnijdt. Dus heel betrouwbaar is die niet. Mijn sporthorloge begon een paar weken geleden wat te haperen met de GPS en natuurlijk had die de laatste 4 weken geen ontvangst meer. Over timing gesproken. Die teruggebracht naar de winkel in de hoop dat ik voor vertrek een nieuwe zou hebben. Dat is net niet gelukt.
Gelukkig bestaan er sites waar je mooi routes uit kan stippelen, dus ongeveer klopte het wel wat ik deed. En een klein stukje extra vond ik geen probleem, zolang het niet ineens een paar kilometer extra zou worden. Over het algemeen ging dat vrij goed en kwam ik eigenlijk bij alle trainingen wel thuis met het idee “ging lekker”, en zonder heel moe te zijn daarna.
De planning was ook 2x 7,5km en nog 1x 8km in de laatste 1,5 a 2 weken. En waar ik woon is vlakbij een rondje uitgezet van 7,2km. Dus ik dacht “mooi, die is voor de 7,5km, dat stukje op en neer naar huis kan nooit zo ver zo zijn dat ik ruim over die 7,5km heen kom”. Wel dus. Het werden 8km. Owh, oke. Dan is het dus van 7km in 1x naar 8km gegaan. En stiekem voelde ik die wel. Die stapjes van 0,5km zijn dus precies de stapjes die ik soepel kan maken zonder er last van te hebben. Stapjes van 1km zijn iets uitdagender.
De laatste week voor de Mont Ventoux vooral weinig meer gedaan. Ook bij de revalidatiedagen wat die week nog 2x in de week was de eerste keer die week nog wel netjes alles gedaan. Maar de laatste keer die week niet meer, de fysio oefeningen heb ik toen overgeslagen. Ik was van plan alleen wat lichte oefeningen te doen, zodat ik zonder spierpijn enzo af zou reizen. De fysio vond dat ik beter uberhaupt alle oefeningen over kon slaan. Oke.
En vandaag was het zover. Goed geslapen afgelopen nachten. Gisteren een heel klein stukje de berg al opgewandeld toen we met de auto even polshoogte gingen nemen. Toen had ik al het gevoel dat ik op rustig tempo dat best een tijd vol zou kunnen houden.
Nadat mijn vader gestart was hem onderweg een aantal keer aangemoedigd, want ik moest toch met de auto ook naar boven. En voor hem ging het vrij soepel tot de laatste 6km, die waren het zwaarst. Ohjee, dat waren precies de km’s die ik ook moest lopen daarna nog. Maakte me toen wel een klein beetje zorgen.
Hem klein beetje op adem laten komen en ons af laten zetten op 6km onder de top. Daar gingen we. Rustig tempo. Paps begon voortvarend, dus na een “denkt u aan de kleine beentjes” werd het dat ik voorop het tempo mocht bepalen. Ben niet gewend om vooraan te lopen, maar heb lekker om me heen lopen kijken en liep redelijk soepel naar boven.
Ik had het (achteraf) veel steiler verwacht. Had met de fysio samen opgezocht wat het stijgingspercentage van de laatste paar kilometer was, en wat heuvels waren in Zuid-Limburg. Bleek dat een van die heuvels die in dat lijstje stond op wiki precies de heuvel dichtbij huis was die bij mijn vaste wandelrondje hoort. En die is best pittig wel, dus als ik dat 6km moest doen. Misschien is die toch steiler, of wil ik die te snel op. Maar het viel me nu echt mee. Oke, ik was niet meer fris als een hoentje toen ik boven was. Maar het was ook niet het gevecht dat ik verwacht had dat het zou worden.
Jeej!
Appeltje eitje.
Nou, dat is wat overdreven. Maar het ging wel veel soepeler en makkelijker dan waar ik rekening mee had gehouden. Het kan zijn dat ik daar morgen met spierpijn enzo anders over denkt, maar vooralsnog ben ik uitermate tevreden met hoe het ging.
Laat ik jullie eerst even mee terug nemen naar 5 weken terug. Toen zei ik namelijk nog dat ik in training was met hulp van de fysio van het revalidatietraject. Dat verliep best goed. Begonnen met 3km en na elke afstand 2x gewandeld te hebben kwam daar 0,5km bij. Het doel was dus op te bouwen op die manier naar 8km met zo’n 3x per week wandelen.
Nou is het best lastig om een rondje uit te zetten dat exact op de afstand uit komt die je moet wandelen. Gelukkig heb je online tooltjes die je helpen, bestaan er apps op je telefoon en zijn er sporthorloges. Nou weet ik dat de app die ik op mijn telefoon altijd gebruik soms wat erg enthousiast is en de route erg ruim neemt, maar soms ook denkt “grote stappen snel thuis” en de route wat afsnijdt. Dus heel betrouwbaar is die niet. Mijn sporthorloge begon een paar weken geleden wat te haperen met de GPS en natuurlijk had die de laatste 4 weken geen ontvangst meer. Over timing gesproken. Die teruggebracht naar de winkel in de hoop dat ik voor vertrek een nieuwe zou hebben. Dat is net niet gelukt.
Gelukkig bestaan er sites waar je mooi routes uit kan stippelen, dus ongeveer klopte het wel wat ik deed. En een klein stukje extra vond ik geen probleem, zolang het niet ineens een paar kilometer extra zou worden. Over het algemeen ging dat vrij goed en kwam ik eigenlijk bij alle trainingen wel thuis met het idee “ging lekker”, en zonder heel moe te zijn daarna.
De planning was ook 2x 7,5km en nog 1x 8km in de laatste 1,5 a 2 weken. En waar ik woon is vlakbij een rondje uitgezet van 7,2km. Dus ik dacht “mooi, die is voor de 7,5km, dat stukje op en neer naar huis kan nooit zo ver zo zijn dat ik ruim over die 7,5km heen kom”. Wel dus. Het werden 8km. Owh, oke. Dan is het dus van 7km in 1x naar 8km gegaan. En stiekem voelde ik die wel. Die stapjes van 0,5km zijn dus precies de stapjes die ik soepel kan maken zonder er last van te hebben. Stapjes van 1km zijn iets uitdagender.
De laatste week voor de Mont Ventoux vooral weinig meer gedaan. Ook bij de revalidatiedagen wat die week nog 2x in de week was de eerste keer die week nog wel netjes alles gedaan. Maar de laatste keer die week niet meer, de fysio oefeningen heb ik toen overgeslagen. Ik was van plan alleen wat lichte oefeningen te doen, zodat ik zonder spierpijn enzo af zou reizen. De fysio vond dat ik beter uberhaupt alle oefeningen over kon slaan. Oke.
En vandaag was het zover. Goed geslapen afgelopen nachten. Gisteren een heel klein stukje de berg al opgewandeld toen we met de auto even polshoogte gingen nemen. Toen had ik al het gevoel dat ik op rustig tempo dat best een tijd vol zou kunnen houden.
Nadat mijn vader gestart was hem onderweg een aantal keer aangemoedigd, want ik moest toch met de auto ook naar boven. En voor hem ging het vrij soepel tot de laatste 6km, die waren het zwaarst. Ohjee, dat waren precies de km’s die ik ook moest lopen daarna nog. Maakte me toen wel een klein beetje zorgen.
Hem klein beetje op adem laten komen en ons af laten zetten op 6km onder de top. Daar gingen we. Rustig tempo. Paps begon voortvarend, dus na een “denkt u aan de kleine beentjes” werd het dat ik voorop het tempo mocht bepalen. Ben niet gewend om vooraan te lopen, maar heb lekker om me heen lopen kijken en liep redelijk soepel naar boven.
Ik had het (achteraf) veel steiler verwacht. Had met de fysio samen opgezocht wat het stijgingspercentage van de laatste paar kilometer was, en wat heuvels waren in Zuid-Limburg. Bleek dat een van die heuvels die in dat lijstje stond op wiki precies de heuvel dichtbij huis was die bij mijn vaste wandelrondje hoort. En die is best pittig wel, dus als ik dat 6km moest doen. Misschien is die toch steiler, of wil ik die te snel op. Maar het viel me nu echt mee. Oke, ik was niet meer fris als een hoentje toen ik boven was. Maar het was ook niet het gevecht dat ik verwacht had dat het zou worden.
Jeej!
Reacties
Een reactie posten