Handen op je buik
Handen op je buik. Een zinnetje dat ik een jaar of 7-8 geleden regelmatig hoorde. Nooit gedacht toen dat dat ene zinnetje nu nog regelmatig door mijn hoofd heen zou gaan.
En dan vraag jij je misschien af waar dat zinnetje toen vandaan kwam. En waarom ik daar nu ineens weer aan denk.
Dat zinnetje was volgens mij het zinnetje dat zeker de eerste 1 a 2 weken van mijn coschap chirurgie het meest tegen me uitgesproken werd. In ieder geval. Zo voelde het toen.
Waarom toen dat zinnetje zoveel werd uitgesproken. Als je steriel stond op de operatiekamer (verder te noemen OK) dan had je een steriele jas / schort aan en steriele handschoenen. Mondkapje en spatbril waren niet steriel. En ongeveer alles wat verder op OK stond ook niet. Dus als je al steriel stond, terwijl de patient nog werd afgedekt, of als je van de ene kant van de patient naar de andere kant moest, of uberhaupt als je toe stond te kijken en even geen klem of iets dergelijks vast hoefde te houden dan was het "handen op je buik" de manier om te voorkomen dat je per ongeluk aan je gezicht zat. Of dat je je bril even wat handiger op neus zette ter voorkoming van beslaan. Of... verzin waar je normaal overal met je handen aanzit zonder daarbij na te denken.
Door bewust je handen netjes gevouwen tegen je buik te houden was de kans dat je niet meer steriel werd door iets aan te raken in ieder geval een heel stuk kleiner.
En nu. Nu denk ik daar nog geregeld aan terug.
Elke 4 weken mag / moet ik naar het ziekenhuis voor medicatie. Dat gaat nu in corona tijd ook gewoon door. Waar je normaal gesproken (zeg, 2 maanden geleden) nog 'gewoon' op het lift knopje duwde. Of bij de trap de leuning vastpakte, ben ik nu veel bewuster wat ik aanraak. Of eigenlijk, wat ik niet aanraak.
Maar ook in de supermarkt, op het werk. Ik probeer me bewuster te zijn om zo min mogelijk aan te raken.
Hoe ik dat doe. Door mijn handen op de buik te houden. Of als ik een vest of jas aan heb, daar de losse zijkanten van vast te houden. Ik kom er nu achter hoe vaak je dingen aanraakt zonder je er echt bewust van te zijn. Dat je je voorneemt om bij het de trap oplopen niet de leuning vast te pakken. En je bovenaan de trap komt en jezelf erop betrapt "damn, toch die leuning vastgepakt".
In mijn vorige blog had ik het erover dat ik vanuit huis werk. Sinds vorige week ga ik soms weer even naar kantoor en zie ik weer wat patiënten. Dat zal waarschijnlijk wel af blijven hangen de komende tijd van hoe ik me voel en hoe het op de afdeling is. Als ik klachten heb, blijf ik thuis. Ik wil niet het risico lopen dat ik de patiënten besmet mogelijk. Ik mag dan wel tot de risicogroep horen, maar dan zijn de patiënten de superrisicogroep. Los van dat ze gezien hun leeftijd tot de risicogroep horen, het is ook niet het type patiënt dat je graag in het algemeen ziekenhuis wilt hebben. Laten we het erop houden dat ze niet voor niets bij ons in de kliniek zijn op dit moment.
Maar ik kan me ook voorstellen dat de kliniek het beleid aanpast mochten de omstandigheden veranderen. Of dat mijn supervisor / leidinggevende / opleider zegt "Elena, jij blijft thuis". We gaan het zien.
Vorige week was ik wel erg blij om even weer op het werk te kunnen zijn. Weer even het gevoel te hebben me nuttig te kunnen maken. Met mensen te kunnen babbelen. Thuis zitten en niets doen. Dat past toch niet bij me.
Verder gaat het best prima. Langzaam komt er wat meer orde in de tuin en in het huis. Niet zo snel als ik gedacht had, maar kleine stapjes zijn ook stapjes. Het hoofd wilt nog altijd meer dan het lijf soms toestaat. En met het goede weer van de afgelopen tijd, ging ik veel liever even buiten een rondje fietsen. Ja, ik ging heel braaf naar de rustige achteraf straatjes. De drukte mijd ik echt wel, maak je maar geen zorgen. Of heel voorzichtig weer hardlopen. Bij gebrek aan een sportschool om naartoe te gaan.
Voor de komende tijd "handen op de buik". Geloof dat ik daar nog niet vanaf ben. Had na mijn coschappen toch de hoop dat dat zinnetje tot het verleden behoorde. Corona besloot anders.
En dan vraag jij je misschien af waar dat zinnetje toen vandaan kwam. En waarom ik daar nu ineens weer aan denk.
Dat zinnetje was volgens mij het zinnetje dat zeker de eerste 1 a 2 weken van mijn coschap chirurgie het meest tegen me uitgesproken werd. In ieder geval. Zo voelde het toen.
Waarom toen dat zinnetje zoveel werd uitgesproken. Als je steriel stond op de operatiekamer (verder te noemen OK) dan had je een steriele jas / schort aan en steriele handschoenen. Mondkapje en spatbril waren niet steriel. En ongeveer alles wat verder op OK stond ook niet. Dus als je al steriel stond, terwijl de patient nog werd afgedekt, of als je van de ene kant van de patient naar de andere kant moest, of uberhaupt als je toe stond te kijken en even geen klem of iets dergelijks vast hoefde te houden dan was het "handen op je buik" de manier om te voorkomen dat je per ongeluk aan je gezicht zat. Of dat je je bril even wat handiger op neus zette ter voorkoming van beslaan. Of... verzin waar je normaal overal met je handen aanzit zonder daarbij na te denken.
Door bewust je handen netjes gevouwen tegen je buik te houden was de kans dat je niet meer steriel werd door iets aan te raken in ieder geval een heel stuk kleiner.
En nu. Nu denk ik daar nog geregeld aan terug.
Elke 4 weken mag / moet ik naar het ziekenhuis voor medicatie. Dat gaat nu in corona tijd ook gewoon door. Waar je normaal gesproken (zeg, 2 maanden geleden) nog 'gewoon' op het lift knopje duwde. Of bij de trap de leuning vastpakte, ben ik nu veel bewuster wat ik aanraak. Of eigenlijk, wat ik niet aanraak.
Maar ook in de supermarkt, op het werk. Ik probeer me bewuster te zijn om zo min mogelijk aan te raken.
Hoe ik dat doe. Door mijn handen op de buik te houden. Of als ik een vest of jas aan heb, daar de losse zijkanten van vast te houden. Ik kom er nu achter hoe vaak je dingen aanraakt zonder je er echt bewust van te zijn. Dat je je voorneemt om bij het de trap oplopen niet de leuning vast te pakken. En je bovenaan de trap komt en jezelf erop betrapt "damn, toch die leuning vastgepakt".
In mijn vorige blog had ik het erover dat ik vanuit huis werk. Sinds vorige week ga ik soms weer even naar kantoor en zie ik weer wat patiënten. Dat zal waarschijnlijk wel af blijven hangen de komende tijd van hoe ik me voel en hoe het op de afdeling is. Als ik klachten heb, blijf ik thuis. Ik wil niet het risico lopen dat ik de patiënten besmet mogelijk. Ik mag dan wel tot de risicogroep horen, maar dan zijn de patiënten de superrisicogroep. Los van dat ze gezien hun leeftijd tot de risicogroep horen, het is ook niet het type patiënt dat je graag in het algemeen ziekenhuis wilt hebben. Laten we het erop houden dat ze niet voor niets bij ons in de kliniek zijn op dit moment.
Maar ik kan me ook voorstellen dat de kliniek het beleid aanpast mochten de omstandigheden veranderen. Of dat mijn supervisor / leidinggevende / opleider zegt "Elena, jij blijft thuis". We gaan het zien.
Vorige week was ik wel erg blij om even weer op het werk te kunnen zijn. Weer even het gevoel te hebben me nuttig te kunnen maken. Met mensen te kunnen babbelen. Thuis zitten en niets doen. Dat past toch niet bij me.
Verder gaat het best prima. Langzaam komt er wat meer orde in de tuin en in het huis. Niet zo snel als ik gedacht had, maar kleine stapjes zijn ook stapjes. Het hoofd wilt nog altijd meer dan het lijf soms toestaat. En met het goede weer van de afgelopen tijd, ging ik veel liever even buiten een rondje fietsen. Ja, ik ging heel braaf naar de rustige achteraf straatjes. De drukte mijd ik echt wel, maak je maar geen zorgen. Of heel voorzichtig weer hardlopen. Bij gebrek aan een sportschool om naartoe te gaan.
Voor de komende tijd "handen op de buik". Geloof dat ik daar nog niet vanaf ben. Had na mijn coschappen toch de hoop dat dat zinnetje tot het verleden behoorde. Corona besloot anders.
Reacties
Een reactie posten