Lanka maakt mee

Ik merk dat ik de laatste tijd last begin te krijgen van het fenomeen lege tijd. En ook dat mijn omgeving niet goed weet wat ze daarmee moeten en wat ik daarmee bedoel. Ondertussen daar een tijdje op zitten broeden wat dat dan is voor mij en wat ik daarmee bedoel. Ik geloof dat ik daar ondertussen wel redelijk uit ben.  Voor de mensen die niet weten in welk traject ik nu zit en hoe het nu gaat. Sinds eind februari zit ik in een revalidatietraject om mijn conditie/kracht te verbeteren met hulp van fysiotherapie en krijg ik begeleiding van de ergotherapeut om te zorgen dat ik enige balans aanbreng in dat wat ik in mijn hoofd allemaal wil doen en wat mijn lijf aankan. Dit met als doel om meer energie te krijgen en dit ook wat stabieler te laten zijn. Ondertussen ben ik zover dat ik sinds 3 weken 3x per week wandel en 1x hardloop. Allebei in opbouwschema en met kleine stapjes steeds iets verder. En dan op de revalidatie dagen (2 per week) nog per dag een uur fysiotherapie, waarbij de f

Over 5 weken is het zover. Dan is de actie Klimmen tegen MS. In oktober vorig jaar was op de MS dag daar een standje voor, daarvoor had ik er nog nooit van gehoord. Het idee erachter is om de Mont Ventoux in Frankrijk op te fietsen, wandelen, hardlopen. Net wat iedereen zelf wilt. Het kreng is 21km lang. Dus best een uitdaging.  Mijn vader heeft een aantal keer meegedaan aan de Alpe duZes. En toen hij mee was op de MS dag had hij ongeveer een half uur bedenktijd nodig voor hij besloot dit jaar de Mont Ventoux op te fietsen. Dus zo gezegd, zo gedaan. Hij zich ingeschreven en gaan trainen. Tot mijn en ook zijn verbazing kwamen de donaties in razend tempo binnen, zo snel dat ik er echt stil van werd. Het ontroerde me enorm en nog steeds ben ik er stil van hoeveel mensen die actie steunen. Maar ook hoeveel mensen mij daarmee een soort duwtje in de rug geven van “het komt goed meisje, sterkte”. Ook mensen die ik nooit gezien heb. Collega’s en vrienden van mijn ouders, broertje.  Het i