Klimmen tegen MS
Over 5 weken is het zover. Dan is de actie Klimmen tegen MS.
In oktober vorig jaar was op de MS dag daar een standje voor, daarvoor had ik er nog nooit van gehoord. Het idee erachter is om de Mont Ventoux in Frankrijk op te fietsen, wandelen, hardlopen. Net wat iedereen zelf wilt. Het kreng is 21km lang. Dus best een uitdaging.
Mijn vader heeft een aantal keer meegedaan aan de Alpe duZes. En toen hij mee was op de MS dag had hij ongeveer een half uur bedenktijd nodig voor hij besloot dit jaar de Mont Ventoux op te fietsen. Dus zo gezegd, zo gedaan. Hij zich ingeschreven en gaan trainen. Tot mijn en ook zijn verbazing kwamen de donaties in razend tempo binnen, zo snel dat ik er echt stil van werd. Het ontroerde me enorm en nog steeds ben ik er stil van hoeveel mensen die actie steunen. Maar ook hoeveel mensen mij daarmee een soort duwtje in de rug geven van “het komt goed meisje, sterkte”. Ook mensen die ik nooit gezien heb. Collega’s en vrienden van mijn ouders, broertje.
Het idee was al vrij snel dat ik mee zou gaan. Want ja, hij gaat voor mij die ***berg op fietsen. En gedurende de tijd ontstond het idee dat als hij boven was fietsend. We daarna met een busje dat er zou zijn een kilometer of 6 weer omlaag zouden gaan, zodat we samen dat laatste stuk omhoog kunnen wandelen.
In eerste instantie dacht ik “prima, doe ik even”. Want ja, voor de MS kon ik prima 10a20km wandelen zonder er al teveel moeite voor te hoeven doen. En dan merk je daarna dat je grens tegenwoordig ligt bij de 3a4km. Hm.. dan is 6km berg op toch nog best een uitdaging.
Sinds eind februari zit ik in een revalidatietraject om meer stabiliteit in energie te krijgen, en het verbeteren van mijn fysieke gesteldheid (conditie en kracht) is daar ook een onderdeel van. Dus ik heb nu een paar weken een wandelschema om op te bouwen naar 7,5 a 8km wandelen. Dat zou ik (als ik me goed aan het schema hou) dan moeten kunnen wandelen voor we naar Frankrijk afreizen. En ik ga er vanuit dat ik dan ook wel die 6km omhoog red. Gelukkig mag ik daar ook de tijd voor nemen en mag ik ook gewoon even pauzeren onderweg.
En nu is dat nog maar 5 weken tot het zover is. Aanvankelijk dacht ik ook “doe ik even”. Over understatements gesproken. Nu het langzaam dichterbij komt, merk ik ook dat het symbolische waarde begint te krijgen. Hoe die berg staat voor de MS, en hoe ik die te boven ga komen. Letterlijk en figuurlijk.
In oktober vorig jaar was op de MS dag daar een standje voor, daarvoor had ik er nog nooit van gehoord. Het idee erachter is om de Mont Ventoux in Frankrijk op te fietsen, wandelen, hardlopen. Net wat iedereen zelf wilt. Het kreng is 21km lang. Dus best een uitdaging.
Mijn vader heeft een aantal keer meegedaan aan de Alpe duZes. En toen hij mee was op de MS dag had hij ongeveer een half uur bedenktijd nodig voor hij besloot dit jaar de Mont Ventoux op te fietsen. Dus zo gezegd, zo gedaan. Hij zich ingeschreven en gaan trainen. Tot mijn en ook zijn verbazing kwamen de donaties in razend tempo binnen, zo snel dat ik er echt stil van werd. Het ontroerde me enorm en nog steeds ben ik er stil van hoeveel mensen die actie steunen. Maar ook hoeveel mensen mij daarmee een soort duwtje in de rug geven van “het komt goed meisje, sterkte”. Ook mensen die ik nooit gezien heb. Collega’s en vrienden van mijn ouders, broertje.
Het idee was al vrij snel dat ik mee zou gaan. Want ja, hij gaat voor mij die ***berg op fietsen. En gedurende de tijd ontstond het idee dat als hij boven was fietsend. We daarna met een busje dat er zou zijn een kilometer of 6 weer omlaag zouden gaan, zodat we samen dat laatste stuk omhoog kunnen wandelen.
In eerste instantie dacht ik “prima, doe ik even”. Want ja, voor de MS kon ik prima 10a20km wandelen zonder er al teveel moeite voor te hoeven doen. En dan merk je daarna dat je grens tegenwoordig ligt bij de 3a4km. Hm.. dan is 6km berg op toch nog best een uitdaging.
Sinds eind februari zit ik in een revalidatietraject om meer stabiliteit in energie te krijgen, en het verbeteren van mijn fysieke gesteldheid (conditie en kracht) is daar ook een onderdeel van. Dus ik heb nu een paar weken een wandelschema om op te bouwen naar 7,5 a 8km wandelen. Dat zou ik (als ik me goed aan het schema hou) dan moeten kunnen wandelen voor we naar Frankrijk afreizen. En ik ga er vanuit dat ik dan ook wel die 6km omhoog red. Gelukkig mag ik daar ook de tijd voor nemen en mag ik ook gewoon even pauzeren onderweg.
En nu is dat nog maar 5 weken tot het zover is. Aanvankelijk dacht ik ook “doe ik even”. Over understatements gesproken. Nu het langzaam dichterbij komt, merk ik ook dat het symbolische waarde begint te krijgen. Hoe die berg staat voor de MS, en hoe ik die te boven ga komen. Letterlijk en figuurlijk.
Zo leer je ook dat je niet alleen staat. er leven altijd meer mensen met je mee dan je denkt
BeantwoordenVerwijderen