Lanka maakt mee

Zoals je weet doe ik dit jaar de 365 dagen succesvol opleiding. En anders bij deze. Een opleiding / jaarprogramma voor persoonlijke ontwikkeling. Hun doel is om Nederland het gelukkigste land van de wereld te maken. En wat ze bij hun copyright altijd zeggen “deel het vooral”. Dus daarom dit blog. Afgelopen weekend een seminar weekend gehad van 365 en daarbij weer veel aangestipt. Maar het ging ook over de huddle buddy. Wat voor een buddy? Een huddle buddy. Wat is een huddle buddy?  Wat het precies is vind ik lastig uit te leggen. Wat het idee erachter, het doel is, is makkelijker. Gewoon beginnen bij het begin hoe het er in de praktijk uitziet is het makkelijkst, dus daar gaan we.  Je belt je hubby op vaste momenten, sommigen geven er de voorkeur aan dat elke dag te doen, maar elke week mag ook. Minder vaak dan 1x per week is niet aan te raden. En het is niet de bedoeling dat het een lang gesprek wordt. Sterker nog, het moet juist een kort gesprek zijn. 2a3 minuten en niet langer.  Maa

Hoe vaak hoor je niet “wel positief blijven hoor” of woorden van gelijke strekking. Op zich heel logisch. Mensen gaan nu eenmaal liever om met mensen die vrolijk zijn en lekker in hun vel zitten.  Maar wat als het nou even niet positief is? Bijvoorbeeld door een diagnose kanker, depressie, MS. Doordat iemand van je naasten is overleden. Of doordat je baas een rotdag had en dat op jou afreageerde? Of omdat je zelf gewoon een keer met je verkeerde been uit bed stapte.  Moet je dan ook altijd maar positief blijven?  Hoe voelt het voor jou als jij een slechte dag hebt en je hoort alleen maar “kop op, komt goed”, “laat je hoofd niet hangen”, “even een nachtje goed slapen, dan is het morgen vast weer goed”, “het heeft nu toch lang genoeg geduurd, je moet verder”. In sommige gevallen is dat een prima reactie. Maar ik hoor vaak ook van anderen dat ze juist op de mindere momenten erover willen praten. Wat gebeurd er dan als je dan alleen maar hoort: “Kop op, blijf positief”. Of in geval van een

Het nieuwe normaal. Ik noem het toch liever het tijdelijke abnormaal. Mensen zijn niet gemaakt om op afstand van elkaar te leven, dus laten we dat vooral niet normaal gaan vinden. En natuurlijk mogen we best nadenken over gewoontes van kussen op de wang bij begroetingen en het geven van handen. Die kussen kunnen wat mij betreft ook grotendeels wegblijven. En dat geven van handen kan ook vervangen worden door zo'n Japanse namaste achtige groet. Of door een ander iets zonder fysiek contact wat we als samenleving omarmen als het nieuwe groeten. Maar toch. Geen fysiek contact heeft ook nadelen. Hoe vaak hoor je nu verhalen over vereenzaming. En daar doet contact via videobellen of met zo'n scherm ertussen wel wat aan. Maar dat is toch anders dan iemand kunnen vasthouden. Even een hand op de schouder "het komt goed", "ik voel je pijn", "je bent niet alleen". Hoeveel je kunt zeggen puur door kort even iemand aan te raken. Gesprekken zonder woorden. N