Het tijdelijke abnormaal
Het nieuwe normaal. Ik noem het toch liever het tijdelijke abnormaal. Mensen zijn niet gemaakt om op afstand van elkaar te leven, dus laten we dat vooral niet normaal gaan vinden.
En natuurlijk mogen we best nadenken over gewoontes van kussen op de wang bij begroetingen en het geven van handen. Die kussen kunnen wat mij betreft ook grotendeels wegblijven. En dat geven van handen kan ook vervangen worden door zo'n Japanse namaste achtige groet. Of door een ander iets zonder fysiek contact wat we als samenleving omarmen als het nieuwe groeten.
Maar toch. Geen fysiek contact heeft ook nadelen. Hoe vaak hoor je nu verhalen over vereenzaming. En daar doet contact via videobellen of met zo'n scherm ertussen wel wat aan. Maar dat is toch anders dan iemand kunnen vasthouden. Even een hand op de schouder "het komt goed", "ik voel je pijn", "je bent niet alleen". Hoeveel je kunt zeggen puur door kort even iemand aan te raken. Gesprekken zonder woorden. Non-verbale communicatie.
En dat valt weg.
Dat merk ik ook op mijn werk. Patiënten die angstig zijn. Waar je normaal even je hand op hun arm legt. Familie die je vertelt dat hun vader / echtgenoot niet lang meer te leven heeft gezien leeftijd en lichamelijke conditie. Dan voelt het afstand moeten houden als extra pijnlijk.
Ook puur praktisch. Mijn stem is aan de zachte kant. Het gehoor van de meeste ouderen toch niet altijd even optimaal. Als je naast iemand kunt gaan zitten is dat nog best te doen. Op 1,5m is dat best een uitdaging.
En bovenstaande is geen betoog om me dan niet meer aan de richtlijnen te houden. Maar vooral mijn uiting dat ik het soms best lastig vindt. Zowel als mens, het niet een knuffel mogen geven aan mensen waar ik dat voorheen wel deed. Maar ook als professional, het voelen dat contact maken niet alleen puur met woorden is.
Ik hoop vooral dat we snel weer naar een nieuw normaal mogen. Waarbij er wel weer ruimte is voor fysiek contact.
En natuurlijk mogen we best nadenken over gewoontes van kussen op de wang bij begroetingen en het geven van handen. Die kussen kunnen wat mij betreft ook grotendeels wegblijven. En dat geven van handen kan ook vervangen worden door zo'n Japanse namaste achtige groet. Of door een ander iets zonder fysiek contact wat we als samenleving omarmen als het nieuwe groeten.
Maar toch. Geen fysiek contact heeft ook nadelen. Hoe vaak hoor je nu verhalen over vereenzaming. En daar doet contact via videobellen of met zo'n scherm ertussen wel wat aan. Maar dat is toch anders dan iemand kunnen vasthouden. Even een hand op de schouder "het komt goed", "ik voel je pijn", "je bent niet alleen". Hoeveel je kunt zeggen puur door kort even iemand aan te raken. Gesprekken zonder woorden. Non-verbale communicatie.
En dat valt weg.
Dat merk ik ook op mijn werk. Patiënten die angstig zijn. Waar je normaal even je hand op hun arm legt. Familie die je vertelt dat hun vader / echtgenoot niet lang meer te leven heeft gezien leeftijd en lichamelijke conditie. Dan voelt het afstand moeten houden als extra pijnlijk.
Ook puur praktisch. Mijn stem is aan de zachte kant. Het gehoor van de meeste ouderen toch niet altijd even optimaal. Als je naast iemand kunt gaan zitten is dat nog best te doen. Op 1,5m is dat best een uitdaging.
En bovenstaande is geen betoog om me dan niet meer aan de richtlijnen te houden. Maar vooral mijn uiting dat ik het soms best lastig vindt. Zowel als mens, het niet een knuffel mogen geven aan mensen waar ik dat voorheen wel deed. Maar ook als professional, het voelen dat contact maken niet alleen puur met woorden is.
Ik hoop vooral dat we snel weer naar een nieuw normaal mogen. Waarbij er wel weer ruimte is voor fysiek contact.
Reacties
Een reactie posten