Positief blijven

Hoe vaak hoor je niet “wel positief blijven hoor” of woorden van gelijke strekking. Op zich heel logisch. Mensen gaan nu eenmaal liever om met mensen die vrolijk zijn en lekker in hun vel zitten. 

Maar wat als het nou even niet positief is? Bijvoorbeeld door een diagnose kanker, depressie, MS. Doordat iemand van je naasten is overleden. Of doordat je baas een rotdag had en dat op jou afreageerde? Of omdat je zelf gewoon een keer met je verkeerde been uit bed stapte. 

Moet je dan ook altijd maar positief blijven? 

Hoe voelt het voor jou als jij een slechte dag hebt en je hoort alleen maar “kop op, komt goed”, “laat je hoofd niet hangen”, “even een nachtje goed slapen, dan is het morgen vast weer goed”, “het heeft nu toch lang genoeg geduurd, je moet verder”. In sommige gevallen is dat een prima reactie. Maar ik hoor vaak ook van anderen dat ze juist op de mindere momenten erover willen praten.

Wat gebeurd er dan als je dan alleen maar hoort: “Kop op, blijf positief”. Of in geval van een ziekte “je moet ervoor vechten”. Je voelt je niet meer serieus genomen. Het gevoel dat je er niet in zijn geheel mag zijn, alleen de goede delen van jou mogen aandacht krijgen. Maar de mindere delen mag je niet laten zien, want mensen willen blijkbaar alleen het positieve horen. 

Voor mezelf geld in zulke gevallen, maar ik kan me indenken dat ik daar niet alleen in sta, is dat ik mijn mindere momenten niet meer deel. Er wordt een masker opgezet. Of ik trek me terug en sluit me op in mijn huis en mijn eigen hoofd. 

Helpt dat? Nee. Het levert meerdere dingen op. Eenzaamheid, het gevoel er niet volledig te mogen zijn, niet volledig geaccepteerd te worden. Maar ook duurt het langer voor het weer beter gaat. 

Wat is er mis met je kwetsbaar opstellen. Vertellen dat het even wat minder gaat, of dat dingen niet lukken. Is het een compliment als je hoort “je bent altijd zo sterk”. Op zich wel. Maar wie alleen maar sterk wilt zijn, die toont nooit echt zijn/haar zachte kant. En wil je alleen maar als een soort bunker gezien worden? Een muur/gebouw die vooral heel sterk is, maar waar je nooit van weet wat er zich binnenin afspeelt? 

Of andersom, zou je met zo’n bunker een goede band op kunnen bouwen? Kun je daar echte verbinding mee maken? 

Even je verhaal mogen doen, even mogen spuien. Dat lucht op. Vaak maakt het spuien het ook weer makkelijker om door te gaan. Want dat levert het gevoel op dat je het niet alleen hoeft te doen. 

Dus voor hen die het even lastig hebben. Zoek mensen waar je je verhaal even kwijt kunt, zoek een luisterend oor. 

En voor hen die niet goed weten hoe ze op zo’n verhaal moeten reageren. Luister. En zeggen dat je niet weet hoe je moet reageren, dat mag ook. Maar wijs iemand zijn slechte dag niet af. Ook jij hebt wel eens een slechte dag en ook dan wil je dat mensen naar je luisteren. 

Er bestaat niet voor niets een spreekwoord: “maak van je hart geen moordkuil”. 

Laten we dat dan ook niet doen.

Dit verhaal is niet geschreven met een specifiek persoon in gedachten, maar in algemeenheid. En dit staat los van of iemand continue een luisterend oor nodig heeft of maar af en toe. Bij continue is er mogelijk meer aan de hand en kan iemand baat hebben bij therapie in welke vorm dan ook. Maar ook dan verdient iemand het luisterende oor van mensen die zich partner en/of vriend(in) noemen.