Eenzaamheid
Titel klinkt overigens dramatischer dan het is. Maar ik wist zo even geen betere, want het is wel waar het om gaat.
De mensen die me kennen weten dat ik de mannen van 365 dagen succesvol volg en een aantal daarvan weten ook dat dat ik volgend jaar hun jaaropleiding ga doen. Wat ze ook doen is soms webinars geven. Zo ook gisteren. En zoals de titel al doet vermoeden, ging dat over eenzaamheid.
Ze hadden het over 3 vormen van eenzaamheid, maar tussen neus en lippen was er ook nog een soort 4e vorm. Of valt die onder 1 van die 3 en weet ik gewoon niet onder welke. Dat kan ook.
De eerste vorm die ze noemden was sociale eenzaamheid.
Wat ze daarmee bedoelen is dat de kring mensen om je heen eigenlijk gewoon te klein is, waardoor je je eenzaam kunt voelen. Dit zou iets vaker voorkomen bij mannen dan bij vrouwen. De gedachte achter deze vorm is dat mensen die hier last van hebben minder goed geleerd hebben om contact te maken met andere mensen.
De tweede vorm waar ze het over hadden was de emotionele eenzaamheid.
Dan heb je in tegenstelling tot de sociale eenzaamheid wel genoeg mensen om je heen, maar mis je de diepgang. David gaf daarbij het voorbeeld dat hij doodongelukkig wordt van de oppervlakkigheid van de kroeg, maar dat hij liever echte gesprekken voert.
Het gaat dus ineens niet meer om de aantallen mensen, maar de inhoud.
De derde vorm was existentiele eenzaamheid (ik blijf het een rotwoord vinden om te tikken existentieel, maargoed).
Hierbij gaven ze aan dat het niet zozeer om de contacten gaat zoals bij de twee bovenstaande vormen. Maar dat je een soort doel in je leven mist. Het gevoel hebben dat het leven geen waardevolle betekenis heeft “dat je maar wat doet”.
Maar wat ze tussen neus en lippen door ook zeiden. Vermoed dat dat een subvorm of iets dergelijks is van de emotionele eenzaamheid. Eenzaamheid door een chronische ziekte. Ze gaven als voorbeeld chronische pijn. Maar ik denk dat dat net zo goed geld voor vermoeidheid in mijn geval. Er is niemand die het voor je kan dragen of even over kan nemen. Dat dat kan zorgen dat mensen zich soms eenzaam voelen.
Nou wil ik niet zeggen dat ik me eenzaam voel, ik zou het eerder onbegrepen noemen. Want leg maar eens uit hoe zo’n MS vermoeidheid voelt. En dat het dan niet is omdat je lui bent dat dingen niet lukken. Maar dat het gewoon niet lukt omdat je voor je gevoel 10 ton aan je lijf hebt hangen en het lijf gewoon roept “IK BLIJF ZITTEN”. Hoe frustrerend dat voor de eigenaar van dat lijf ook is.
Ik weet ook wel dat het lastig uit te leggen is als je het niet zelf ervaren hebt. Dan is de gedachte al snel “gewoon moe, even rustig aan doen en dan gaat het wel weer”. Was dat maar waar.
Stiekem heb ik ook de hoop dat door van de MS ook een soort alter ego in de vorm van MonStertje te maken, dat het uitleggen makkelijker wordt. En er meer begrip komt voor hoe het is. Bij depressie is er ook dat alter ego van de zwarte hond. Blijkbaar is het nodig om een alter ego te maken bij klachten, in de hoop dat daardoor de omgeving doorheeft dat je niet zelf voor die klachten kiest, dat je er ook niet blij mee bent. Maar dat er nou eenmaal iets aan je hangt, waar je ook niet zomaar vanaf komt.
Is het positief of negatief dat we zo’n alter ego nodig hebben? Op zich positief dat we zo creatief zijn om die dingen te verzinnen. Aan de andere kant, jammer dat het nodig is en mensen blijkbaar anders niet goed begrijpen dat je er niet voor kiest.
Voer voor filosofen?
De mensen die me kennen weten dat ik de mannen van 365 dagen succesvol volg en een aantal daarvan weten ook dat dat ik volgend jaar hun jaaropleiding ga doen. Wat ze ook doen is soms webinars geven. Zo ook gisteren. En zoals de titel al doet vermoeden, ging dat over eenzaamheid.
Ze hadden het over 3 vormen van eenzaamheid, maar tussen neus en lippen was er ook nog een soort 4e vorm. Of valt die onder 1 van die 3 en weet ik gewoon niet onder welke. Dat kan ook.
De eerste vorm die ze noemden was sociale eenzaamheid.
Wat ze daarmee bedoelen is dat de kring mensen om je heen eigenlijk gewoon te klein is, waardoor je je eenzaam kunt voelen. Dit zou iets vaker voorkomen bij mannen dan bij vrouwen. De gedachte achter deze vorm is dat mensen die hier last van hebben minder goed geleerd hebben om contact te maken met andere mensen.
De tweede vorm waar ze het over hadden was de emotionele eenzaamheid.
Dan heb je in tegenstelling tot de sociale eenzaamheid wel genoeg mensen om je heen, maar mis je de diepgang. David gaf daarbij het voorbeeld dat hij doodongelukkig wordt van de oppervlakkigheid van de kroeg, maar dat hij liever echte gesprekken voert.
Het gaat dus ineens niet meer om de aantallen mensen, maar de inhoud.
De derde vorm was existentiele eenzaamheid (ik blijf het een rotwoord vinden om te tikken existentieel, maargoed).
Hierbij gaven ze aan dat het niet zozeer om de contacten gaat zoals bij de twee bovenstaande vormen. Maar dat je een soort doel in je leven mist. Het gevoel hebben dat het leven geen waardevolle betekenis heeft “dat je maar wat doet”.
Maar wat ze tussen neus en lippen door ook zeiden. Vermoed dat dat een subvorm of iets dergelijks is van de emotionele eenzaamheid. Eenzaamheid door een chronische ziekte. Ze gaven als voorbeeld chronische pijn. Maar ik denk dat dat net zo goed geld voor vermoeidheid in mijn geval. Er is niemand die het voor je kan dragen of even over kan nemen. Dat dat kan zorgen dat mensen zich soms eenzaam voelen.
Nou wil ik niet zeggen dat ik me eenzaam voel, ik zou het eerder onbegrepen noemen. Want leg maar eens uit hoe zo’n MS vermoeidheid voelt. En dat het dan niet is omdat je lui bent dat dingen niet lukken. Maar dat het gewoon niet lukt omdat je voor je gevoel 10 ton aan je lijf hebt hangen en het lijf gewoon roept “IK BLIJF ZITTEN”. Hoe frustrerend dat voor de eigenaar van dat lijf ook is.
Ik weet ook wel dat het lastig uit te leggen is als je het niet zelf ervaren hebt. Dan is de gedachte al snel “gewoon moe, even rustig aan doen en dan gaat het wel weer”. Was dat maar waar.
Stiekem heb ik ook de hoop dat door van de MS ook een soort alter ego in de vorm van MonStertje te maken, dat het uitleggen makkelijker wordt. En er meer begrip komt voor hoe het is. Bij depressie is er ook dat alter ego van de zwarte hond. Blijkbaar is het nodig om een alter ego te maken bij klachten, in de hoop dat daardoor de omgeving doorheeft dat je niet zelf voor die klachten kiest, dat je er ook niet blij mee bent. Maar dat er nou eenmaal iets aan je hangt, waar je ook niet zomaar vanaf komt.
Is het positief of negatief dat we zo’n alter ego nodig hebben? Op zich positief dat we zo creatief zijn om die dingen te verzinnen. Aan de andere kant, jammer dat het nodig is en mensen blijkbaar anders niet goed begrijpen dat je er niet voor kiest.
Voer voor filosofen?
Reacties
Een reactie posten