Klimmen tegen MS - the week after

Ik wilde het eigenlijk de titel “the day after” geven, maar dat is beetje gek bijna week later. 

 Bij de vorige blog schreef ik nog dat ik benieuwd was naar de spierpijn de dag erna. Niets... Oke, de benen waren wel moe en ze werden er niet heel gelukkig van om te moeten traplopen. Maar verder gedroegen ze zich netjes. 

 En nu een week later. Het is een bewogen week geweest. Niet alleen vanwege de mont Ventoux, maar ook iets minder leuks waar ik jullie even niet mee ga lastigvallen. De Ventoux was bij uitstek het positieve ding van afgelopen week. 
Het heeft me wel een boost gegeven in vertrouwen in dat ik als ik iets heel graag wil en het me in mijn hoofd haal dat ik dat ga doen, dat het me ook gaat lukken. Linksom of rechtsom. 
Daar kun je natuurlijk op meerdere manieren naar kijken, ofwel puur vanuit ambitie en maximaal haalbare proberen op te zoeken. Dat klinkt best positief en strijdbaar toch. 
Of vanuit het niet willen accepteren dat ik nu dingen niet meer zou kunnen die ik voor de diagnose wel kon, het vasthouden aan het verleden. Deze klinkt iets minder positief, want dan zou ik qua acceptatie nog een weg te gaan hebben. 
En welke ook nog kan, het niet willen zien dat ik het misschien niet meer kan, meer soort vermijden. Dat klinkt helemaal niet zo positief.

 Gelukkig is het voor mijn gevoel vooral een strijdbare gedachte, ik weet dat mijn grenzen anders liggen en ik rustiger aan moet doen en meer op moet letten dat ik niet te snel en te veel wil. Maar dan mag je nog steeds jezelf uitdagen en je lat hoog leggen. Zolang je daarin realistisch bent en ook zo nodig bereid bent om die lat wat lager te leggen als blijkt dat het nodig is. 

 Dus voor nu is mijn doel om volgend jaar die berg helemaal op te wandelen. Hoge lat. Realistisch? Geen idee, ga ik de komende maanden achter komen. Maar ik heb ook wel een stok achter de deur nodig en een doel om naartoe te werken. Dat motiveert mij ontzettend om naar buiten te gaan om te trainen. En dan is een hoge lat, die wel haalbaar voelt, een stuk betere motivator dan een lat waarbij ik bij voorbaat al weet dat ik die met twee vingers in mijn neus haal. 

 Ik zou zeggen. Kom maar op! Ik zie je volgend jaar weer Mont Ventoux!

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Moestuin - Oogst en rare kruiden

Afbeelding
In ieder geval geen cijfertjes in de titel. Of het een leuke titel is, is een andere vraag ;). Laten we beginnen met de oogst. Twee wortels. Naja... worteltjes. De bovenste had ik vorige week er al uitgehaald. En ik moet zeggen dat het toen ik hem eruit haalde mijn eerste gedachte was "is dat alles". Maar verder was het gewoon een wortel(tje). Deze er vandaag uitgehaald. Het loof was een beetje bruinig aan het worden, dus ik dacht. Voordat het een ziekte is, eruit met die wortel. Hij is toch zeker een stukje dikker dan die van vorige week. Langer denk ik niet perse. En sja.. de rare kruiden. Volgens het AH moestuinding zou het dille moeten zijn. En als ik het linker hanggeval zie geloof ik dat ook wel. Behalve dat ik liever een omhoog groeiend ding had gewild, hij groeit nog steeds. Maar die in het midden en rechts hangende blaadjes zijn heel wat anders lijkt het. De kiemblaadjes leken wel hetzelfde, maar nu toch echt niet meer. Dus geen idee of het nou allebei t
Meer lezen

Handen op je buik

Handen op je buik. Een zinnetje dat ik een jaar of 7-8 geleden regelmatig hoorde. Nooit gedacht toen dat dat ene zinnetje nu nog regelmatig door mijn hoofd heen zou gaan.  En dan vraag jij je misschien af waar dat zinnetje toen vandaan kwam. En waarom ik daar nu ineens weer aan denk. Dat zinnetje was volgens mij het zinnetje dat zeker de eerste 1 a 2 weken van mijn coschap chirurgie het meest tegen me uitgesproken werd. In ieder geval. Zo voelde het toen. Waarom toen dat zinnetje zoveel werd uitgesproken. Als je steriel stond op de operatiekamer (verder te noemen OK) dan had je een steriele jas / schort aan en steriele handschoenen. Mondkapje en spatbril waren niet steriel. En ongeveer alles wat verder op OK stond ook niet. Dus als je al steriel stond, terwijl de patient nog werd afgedekt, of als je van de ene kant van de patient naar de andere kant moest, of uberhaupt als je toe stond te kijken en even geen klem of iets dergelijks vast hoefde te houden dan was het "handen op
Meer lezen

Huddle buddy

Zoals je weet doe ik dit jaar de 365 dagen succesvol opleiding. En anders bij deze. Een opleiding / jaarprogramma voor persoonlijke ontwikkeling. Hun doel is om Nederland het gelukkigste land van de wereld te maken. En wat ze bij hun copyright altijd zeggen “deel het vooral”. Dus daarom dit blog. Afgelopen weekend een seminar weekend gehad van 365 en daarbij weer veel aangestipt. Maar het ging ook over de huddle buddy. Wat voor een buddy? Een huddle buddy. Wat is een huddle buddy?  Wat het precies is vind ik lastig uit te leggen. Wat het idee erachter, het doel is, is makkelijker. Gewoon beginnen bij het begin hoe het er in de praktijk uitziet is het makkelijkst, dus daar gaan we.  Je belt je hubby op vaste momenten, sommigen geven er de voorkeur aan dat elke dag te doen, maar elke week mag ook. Minder vaak dan 1x per week is niet aan te raden. En het is niet de bedoeling dat het een lang gesprek wordt. Sterker nog, het moet juist een kort gesprek zijn. 2a3 minuten en niet langer.  Maa
Meer lezen