Laatste dag revalidatie - terugblik
En dan ben je ineens klaar met het traject. Naja, ineens. Ik wist natuurlijk wel dat het vandaag mijn laatste dag daar was, maar toch voelt het wat gek als je dan naar je auto terugloopt met de wetenschap “ik kom voorlopig niet meer terug”.
Je raakt er zo aan gewend om eerst 2x per week daar te zijn, daarna 1x per week. En nu dan niet meer.
Nou oke, ik kom er af en toe nog wel, maar dan voor reintegratiebegeleiding. Ook heb ik over 3 maanden nog een soort terugkomdag, om even te vertellen hoe het me is afgegaan zonder hun. Lukt het me om actief te blijven, lukt het om de balans tussen activiteiten te houden, of heb ik toch nog wat ondersteuning nodig of een stok achter de deur. Of misschien zelfs een schop onder mijn kont. Of juist even een rem. Dat ga ik de komende 3 maanden merken.
Mocht je je nou afvragen hoe het traject eruit zag de afgelopen maanden en wat het me opgeleverd heeft. Daar heb ik natuurlijk in andere blogs al wel her en der wat over vertelt, maar zal het toch nog eens op rijtje zetten. Ook voor mezelf nuttig.
Aanvankelijk (eind feb/begin maart) begon het relatief rustig, 2x in de week een uur fysiotherapie en ergotherapie, daarnaast via een rustig (heel rustig) opbouwschema in mijn eigen tijd 1x in de week hardlopen. Waar ik had verwacht daar weinig last van te hebben en ik zoiets had van “waarom kon ik hiernaast niet werken”, kwam ik er al snel achter dat het toch best intensief was. Nu denk ik ook, ja duh. Je bent continue met jezelf bezig. Zeker bij de ergotherapie.
Rond pasen kwam ik er dus achter dat ik zo’n 3,5km kon wandelen voor het kwartje op was, en dat dat toch zeker niet genoeg was voor de Mont Ventoux. Daarop kwam er 3x in de week wandelen bij in opbouwschema. Ongeveer op hetzelfde moment deed de fysio een soort conditietest bij me en bedachten we dat we (naja, ik) wel konden gaan intervallen op de fiets om zowel de kracht als conditie training een extra prikkel te geven. Dat heb ik geweten. Waar ik voor pasen weer dacht “we gaan de goede kant op qua energie en ik heb weer wat over”, dat energie over hebben was wel weer even weg. Gelukkig wist ik waar het door kwam en waar ik het voor deed.
Ook rond die periode had ik bedacht om bij hun een soort proeflessen yoga en tai chi te gaan doen. Met het idee “normaal ga ik altijd door, maar een soort actieve ontspanning, of rustige sport zou misschien ook best goed voor me zijn”. Het duurde even een paar weken voor dat op mijn planning stond, en achteraf was dat maar goed ook.
Uiteindelijk in de laatste weken voor de Ventoux was het schema dus, 2x een uur fysio, 3x per week wandelen, yoga, tai chi en hardlopen. Dat laatste heb ik dus soms maar laten schieten omdat ik anders echt in de knoei kwam tussen rusten en actief bezig zijn.
Ik riep voor de start wel eens gekscherend: “als ik klaar ben daar, ben ik topfit en helemaal afgetraind”. Nou, nee. Maar wat scheelt het.
Bovenstaande waren dan alleen nog de fysieke activiteiten. Had ook nog ergotherapie, die je elke keer weer een spiegel voorhoudt van hoeveel je doet op een dag en je leert bewuster na te denken over je dag/week indeling. Vooral het zinnetje “moet ik dit nu doen?” Die heb ik best regelmatig langs horen komen, zowel van de fysio als van de ergo. MOET ik dat nu doen, als in moet dat echt, van wie, wat gebeurd er als ik het niet doe? Moet IK dat nu doen, of kan ik het ook door iemand anders laten doen? Moet ik dat NU doen, of kan / mag ik het ook doorschuiven?
Het leren rustpauzes te nemen tussendoor en niet maar achter elkaar door te gaan in de waan van de dag. Met name op het werk gaat dat het punt van aandacht worden. Maar even een minuut of 5 nagaan, hoe gaat het nu met me. Ook het leren afwegen of je afspraken afzegt of door laat gaan.
Afspraken met maatschappelijk werk ook met mijn ouders, om hun zorgen te bespreken en hoe we daarin opener naar elkaar kunnen communiceren, wat ze van mij verwachten en vica versa. Gelukkig deden we dat al vrij goed.
Je raakt er zo aan gewend om eerst 2x per week daar te zijn, daarna 1x per week. En nu dan niet meer.
Nou oke, ik kom er af en toe nog wel, maar dan voor reintegratiebegeleiding. Ook heb ik over 3 maanden nog een soort terugkomdag, om even te vertellen hoe het me is afgegaan zonder hun. Lukt het me om actief te blijven, lukt het om de balans tussen activiteiten te houden, of heb ik toch nog wat ondersteuning nodig of een stok achter de deur. Of misschien zelfs een schop onder mijn kont. Of juist even een rem. Dat ga ik de komende 3 maanden merken.
Mocht je je nou afvragen hoe het traject eruit zag de afgelopen maanden en wat het me opgeleverd heeft. Daar heb ik natuurlijk in andere blogs al wel her en der wat over vertelt, maar zal het toch nog eens op rijtje zetten. Ook voor mezelf nuttig.
Aanvankelijk (eind feb/begin maart) begon het relatief rustig, 2x in de week een uur fysiotherapie en ergotherapie, daarnaast via een rustig (heel rustig) opbouwschema in mijn eigen tijd 1x in de week hardlopen. Waar ik had verwacht daar weinig last van te hebben en ik zoiets had van “waarom kon ik hiernaast niet werken”, kwam ik er al snel achter dat het toch best intensief was. Nu denk ik ook, ja duh. Je bent continue met jezelf bezig. Zeker bij de ergotherapie.
Rond pasen kwam ik er dus achter dat ik zo’n 3,5km kon wandelen voor het kwartje op was, en dat dat toch zeker niet genoeg was voor de Mont Ventoux. Daarop kwam er 3x in de week wandelen bij in opbouwschema. Ongeveer op hetzelfde moment deed de fysio een soort conditietest bij me en bedachten we dat we (naja, ik) wel konden gaan intervallen op de fiets om zowel de kracht als conditie training een extra prikkel te geven. Dat heb ik geweten. Waar ik voor pasen weer dacht “we gaan de goede kant op qua energie en ik heb weer wat over”, dat energie over hebben was wel weer even weg. Gelukkig wist ik waar het door kwam en waar ik het voor deed.
Ook rond die periode had ik bedacht om bij hun een soort proeflessen yoga en tai chi te gaan doen. Met het idee “normaal ga ik altijd door, maar een soort actieve ontspanning, of rustige sport zou misschien ook best goed voor me zijn”. Het duurde even een paar weken voor dat op mijn planning stond, en achteraf was dat maar goed ook.
Uiteindelijk in de laatste weken voor de Ventoux was het schema dus, 2x een uur fysio, 3x per week wandelen, yoga, tai chi en hardlopen. Dat laatste heb ik dus soms maar laten schieten omdat ik anders echt in de knoei kwam tussen rusten en actief bezig zijn.
Ik riep voor de start wel eens gekscherend: “als ik klaar ben daar, ben ik topfit en helemaal afgetraind”. Nou, nee. Maar wat scheelt het.
Bovenstaande waren dan alleen nog de fysieke activiteiten. Had ook nog ergotherapie, die je elke keer weer een spiegel voorhoudt van hoeveel je doet op een dag en je leert bewuster na te denken over je dag/week indeling. Vooral het zinnetje “moet ik dit nu doen?” Die heb ik best regelmatig langs horen komen, zowel van de fysio als van de ergo. MOET ik dat nu doen, als in moet dat echt, van wie, wat gebeurd er als ik het niet doe? Moet IK dat nu doen, of kan ik het ook door iemand anders laten doen? Moet ik dat NU doen, of kan / mag ik het ook doorschuiven?
Het leren rustpauzes te nemen tussendoor en niet maar achter elkaar door te gaan in de waan van de dag. Met name op het werk gaat dat het punt van aandacht worden. Maar even een minuut of 5 nagaan, hoe gaat het nu met me. Ook het leren afwegen of je afspraken afzegt of door laat gaan.
Afspraken met maatschappelijk werk ook met mijn ouders, om hun zorgen te bespreken en hoe we daarin opener naar elkaar kunnen communiceren, wat ze van mij verwachten en vica versa. Gelukkig deden we dat al vrij goed.
Minfulness. Van tevoren had ik daar weinig beeld van. Een goede vriend van me had eerder zo’n cursus gedaan en was sceptisch en deed er niets meer mee. Maar ik wist ook dat het kon helpen om het hoofd wat rustiger te krijgen. Dus toch gevraagd aan het team of ik dat mocht gaan doen. Proberen kan geen kwaad dacht ik.
En sja, wat vond ik ervan. Bekend zinnetje “het is zoals het is en het mag er zijn”. Het heeft me vooral geleerd dat inderdaad het er mag zijn. Ook als ik me een keer klote voel of als dingen anders / niet gaan zoals gewild. Ik ben naar mijn idee milder / liever voor mezelf geworden.
Maar ook bewuster van de signalen die mijn lichaam me geeft. Want je staat tijdens die cursus zeer regelmatig stil bij “wat voel ik” en “welke gedachtes heb ik”. Voorheen stond ik daar nooit bij stil. Ik ging door. En soms, heel soms, merk ik zelfs dat die sneltrein die vaak door mijn hoofd dendert en voor onrust zorgt, dat die even stopt. Dus wie weet. Wordt het ooit nog eens zo’n ouderwets boemeltje. Wat een rust zou dat geven.
Nee, niet overdrijven nu Elena. Want vanuit het team en ook vanuit mijn omgeving hoor ik terug dat ik er rustiger, relaxter uitzie. Dus wie weet is het stiekem al een boemeltje geworden, die af en toe nog even met weemoed denkt aan de tijden dat het gewoon een sneltrein mocht zijn.
Hoop geleerd dus. En nu op eigen benen verder. Spannend, dat wel. Maar ook met vertrouwen.
Reacties
Een reactie posten