2020 - een bijzonder jaar wordt het zeker
En dan zijn we een paar maanden verder na mijn laatste blog. Een deel van wat ik schreef in die vooruitblik is uitgekomen.
Maar een groot deel zal niet uitkomen. Of anders. Of worden doorgeschoven naar een later moment.
Want ja. Het corona virus. Dat heeft invloed op heel de wereld zo'n beetje. En direct of indirect op ieder mens. Direct als je zelf ziek bent of iemand in je naaste omgeving is ziek. Of als je werkt in de zorg en direct in contact komt met mensen die ziek zijn.
Indirect als je nu noodgedwongen thuis zit en je je leven aan moet passen door de maatregelen die er zijn.
Dat geld ook voor mij.
Een hele hoop dingen zijn de laatste weken drastisch op zijn kop gegooid. Ik werk nu ook vanuit huis. Dat voelt best tegenstrijdig, aangezien ik ook in de zorg werk. Maar mijn collega's en supervisoren weten dat ik tot een risicogroep behoor en hebben gezegd: "Elena, werk jij vanuit huis. Je mag pas inspringen als het echt niet anders gaat. Zorg eerst maar dat je niet ziek wordt". Familie die zegt "Elena, je moet binnen blijven, je mag niet ziek worden." Vooral mijn broertje zegt dat regelmatig. Heel lief!
Maar ook doet het me weer denken aan de periode net nadat ik de diagnose kreeg. Het verplicht thuiszitten, omdat ik de energie niet had om te werken. Terwijl je zo graag je nuttig bezig wilt houden. En nu heb ik wel de energie om te werken en zit ik toch weer thuis. Dat is wel even lastig.
Aan de andere kant heeft die periode bijna 2 jaar geleden me ook wel geleerd om me bij de omstandigheden neer te leggen. Ertegen vechten heeft geen zin, dus ik moet het er maar mee doen. Oke, ik geef toe. Dat is de ene dag makkelijker dan de andere.
Dus ja. 2020. Bijzonder jaar.
Ondertussen heb ik namelijk ook gehoord van het UWV dat ik voor 45a50% arbeidsongeschikt ben. En dat ik over een jaar herkeurd moet worden. Het exacte percentage hebben ze me wel vertelt, maar dat heb ik niet onthouden. Het ging door achter de komma namelijk.
Aan de ene kant geeft het rust dat die kogel eindelijk door de kerk is, en ik daarmee ook de zekerheid heb dat ik niet over mijn grenzen hoef te gaan qua werk, dat ik rustig kan en mag proberen of ik op kan bouwen. Maar dat als het niet lukt ik niet in de problemen kom.
Aan de andere kant is het natuurlijk ook erg confronterend. Op mijn leeftijd (33) wil je niet deels arbeidsongeschikt zijn. En de zekerheid dat het beter gaat worden heb ik niet, wie weet blijft dit.
Het jaarprogramma van 365 is begonnen. Ook dat merkt de consequenties van corona. Want in april zou er weer een weekend zijn waar iedereen samen zou komen in Amsterdam. Dat gaat niet door. Ze hebben waarschijnlijk een oplossing gevonden door dat online te gaan doen. Ik ben benieuwd. Maar ik moet ook eerlijk toegeven dat mijn motivatie om elke dag braaf die oefeningen te doen even wat minder is geworden door corona en de onduidelijkheid die er was hoe 365 het op zou vangen. Dus ik heb nu wat in te halen.
Wat ik nog schreef "in juni in ieder geval Klimmen tegen MS". Uhm, nee. In juni geen Klimmen tegen MS. Ook dat is afgelast. Terechte beslissing. Wel jammer.
Vakanties had ik nog niet vast staan. Had wel wat plannen, maar gelukkig nog niets geboekt.Geocache weekend? Pinkpop? Geen idee of dat doorgaat. En of ik nog durf te gaan als het wel doorgaat. De toekomst zal het uitwijzen.
Dus ja. Alles ligt even overhoop.
En hoe gaat het verder met mij.
Wisselend. Eigenlijk het standaard antwoord wel. Er zijn dagen dan heb ik redelijk wat energie en heb ik weinig moeite met de omstandigheden. En dagen dat ik vooral blij ben als ik 's avonds mijn bed in kan. Overal genomen gaat het eigenlijk best goed.
Nu met corona heb ik meer tijd thuis. Dat is nog even wennen, even een nieuw ritme vinden. Maar stiekem hoop ik dat ik wat meer tijd heb om in de tuin te spenderen en mijn huis en tuin netjes op orde te krijgen. We gaan het zien.
Maar een groot deel zal niet uitkomen. Of anders. Of worden doorgeschoven naar een later moment.
Want ja. Het corona virus. Dat heeft invloed op heel de wereld zo'n beetje. En direct of indirect op ieder mens. Direct als je zelf ziek bent of iemand in je naaste omgeving is ziek. Of als je werkt in de zorg en direct in contact komt met mensen die ziek zijn.
Indirect als je nu noodgedwongen thuis zit en je je leven aan moet passen door de maatregelen die er zijn.
Dat geld ook voor mij.
Een hele hoop dingen zijn de laatste weken drastisch op zijn kop gegooid. Ik werk nu ook vanuit huis. Dat voelt best tegenstrijdig, aangezien ik ook in de zorg werk. Maar mijn collega's en supervisoren weten dat ik tot een risicogroep behoor en hebben gezegd: "Elena, werk jij vanuit huis. Je mag pas inspringen als het echt niet anders gaat. Zorg eerst maar dat je niet ziek wordt". Familie die zegt "Elena, je moet binnen blijven, je mag niet ziek worden." Vooral mijn broertje zegt dat regelmatig. Heel lief!
Maar ook doet het me weer denken aan de periode net nadat ik de diagnose kreeg. Het verplicht thuiszitten, omdat ik de energie niet had om te werken. Terwijl je zo graag je nuttig bezig wilt houden. En nu heb ik wel de energie om te werken en zit ik toch weer thuis. Dat is wel even lastig.
Aan de andere kant heeft die periode bijna 2 jaar geleden me ook wel geleerd om me bij de omstandigheden neer te leggen. Ertegen vechten heeft geen zin, dus ik moet het er maar mee doen. Oke, ik geef toe. Dat is de ene dag makkelijker dan de andere.
Dus ja. 2020. Bijzonder jaar.
Ondertussen heb ik namelijk ook gehoord van het UWV dat ik voor 45a50% arbeidsongeschikt ben. En dat ik over een jaar herkeurd moet worden. Het exacte percentage hebben ze me wel vertelt, maar dat heb ik niet onthouden. Het ging door achter de komma namelijk.
Aan de ene kant geeft het rust dat die kogel eindelijk door de kerk is, en ik daarmee ook de zekerheid heb dat ik niet over mijn grenzen hoef te gaan qua werk, dat ik rustig kan en mag proberen of ik op kan bouwen. Maar dat als het niet lukt ik niet in de problemen kom.
Aan de andere kant is het natuurlijk ook erg confronterend. Op mijn leeftijd (33) wil je niet deels arbeidsongeschikt zijn. En de zekerheid dat het beter gaat worden heb ik niet, wie weet blijft dit.
Het jaarprogramma van 365 is begonnen. Ook dat merkt de consequenties van corona. Want in april zou er weer een weekend zijn waar iedereen samen zou komen in Amsterdam. Dat gaat niet door. Ze hebben waarschijnlijk een oplossing gevonden door dat online te gaan doen. Ik ben benieuwd. Maar ik moet ook eerlijk toegeven dat mijn motivatie om elke dag braaf die oefeningen te doen even wat minder is geworden door corona en de onduidelijkheid die er was hoe 365 het op zou vangen. Dus ik heb nu wat in te halen.
Wat ik nog schreef "in juni in ieder geval Klimmen tegen MS". Uhm, nee. In juni geen Klimmen tegen MS. Ook dat is afgelast. Terechte beslissing. Wel jammer.
Vakanties had ik nog niet vast staan. Had wel wat plannen, maar gelukkig nog niets geboekt.Geocache weekend? Pinkpop? Geen idee of dat doorgaat. En of ik nog durf te gaan als het wel doorgaat. De toekomst zal het uitwijzen.
Dus ja. Alles ligt even overhoop.
En hoe gaat het verder met mij.
Wisselend. Eigenlijk het standaard antwoord wel. Er zijn dagen dan heb ik redelijk wat energie en heb ik weinig moeite met de omstandigheden. En dagen dat ik vooral blij ben als ik 's avonds mijn bed in kan. Overal genomen gaat het eigenlijk best goed.
Nu met corona heb ik meer tijd thuis. Dat is nog even wennen, even een nieuw ritme vinden. Maar stiekem hoop ik dat ik wat meer tijd heb om in de tuin te spenderen en mijn huis en tuin netjes op orde te krijgen. We gaan het zien.
Reacties
Een reactie posten