Plan B? Nee joh
Of ik een plan B heb. Uhm, hoezo plan B?
“Nou, het UWV wilt na een jaar ziektewet dat er gekeken wordt voor spoor 2 (of er eventueel ander werk is, mocht hervatten op eigen plek niet kunnen). En de bedrijfsarts heeft wel bedacht dat dat bij jou niet nuttig is, maar heb je er zelf wel over nagedacht?”
Die vraag kreeg ik gisteren ineens.
Nee had ik nog niet over nagedacht eigenlijk. Maar het antwoord had ik wel heel snel paraat. En ook vandaag werd die vraag me weer een soort van gesteld.
Nu ik dit zo zit te tikken, weten jullie eigenlijk wat voor werk ik doe? Volgens mij niet. Ik ben arts en ben in opleiding tot psychiater. Vlak na het eerste jaar van de opleiding uitgevallen, wel deels het onderwijs van het 2e jaar gevolgd. De totale opleiding duurt 4,5 jaar, dus ik heb vanaf het moment dat ik weer genoeg uren maak nog zo’n 3a3,5 jaar te gaan.
Want ja, plan B. Nee. Er is namelijk geen plan B. Ik kan alleen dit.
Dat laatste is natuurlijk niet helemaal waar. Maar daar komt het wel op neer. Want stel, hoop en verwacht ik natuurlijk niet, de MS zorgt ervoor dat ik in een rolstoel beland. Dan kan ik nog steeds psychiater worden/zijn. Moet ik hooguit niet bij een crisisdienst gaan werken of bij een plek waar je regelmatig op huisbezoek moet. Dat laatste wordt best een uitdaging bij een portiekflat op 3 hoog dan namelijk. Inhoudelijk maakt het voor mijn werk niet uit of ik nou rond kan rennen, springen en dansen of dat ik in een rolstoel zit. Dus daarvoor heb ik geen plan B nodig.
Waarvoor zou ik wel een plan B nodig hebben dan? Als ik cognitief achteruit zou gaan. Dus als mijn geheugen minder wordt, als het nadenken an sich minder goed gaat. Want ja, ik moet dingen kunnen onthouden, maar ik moet ook de verbanden kunnen leggen tussen verschillende dingen die patiënten me vertellen. Mocht dat niet meer lukken, dan kan ik niet meer als arts werken. Maar als wat kan ik dan nog wel werken? In de zorg heb je altijd je geheugen en je hoofd nodig namelijk. En dan kun je denken “achter de kassa bij de supermarkt”. Ook dan moet je je aandacht erbij kunnen houden en niet continue overprikkelt en afgeleid raken door alle piepjes die je overal hoort. Dus als het hoofd het probleem zou worden (en ja, dat is bij MS mogelijk en ik hoop van ganser harte dat dat me bespaart blijft, dan liever die rolstoel) dan is werken sowieso een probleem. Ook daarvoor heb ik geen plan B nodig.
Nou hopen dat indien nodig het UWV er ook zo over denkt. Hoewel ik er vanuit ga dat tegen de tijd dat ik richting de 2 jaar ziektewet zit, ik eigenlijk weer genoeg uren maak om het UWV niet meer nodig te hebben. Dus wat nou, plan B. Plan A. Punt.
“Nou, het UWV wilt na een jaar ziektewet dat er gekeken wordt voor spoor 2 (of er eventueel ander werk is, mocht hervatten op eigen plek niet kunnen). En de bedrijfsarts heeft wel bedacht dat dat bij jou niet nuttig is, maar heb je er zelf wel over nagedacht?”
Die vraag kreeg ik gisteren ineens.
Nee had ik nog niet over nagedacht eigenlijk. Maar het antwoord had ik wel heel snel paraat. En ook vandaag werd die vraag me weer een soort van gesteld.
Nu ik dit zo zit te tikken, weten jullie eigenlijk wat voor werk ik doe? Volgens mij niet. Ik ben arts en ben in opleiding tot psychiater. Vlak na het eerste jaar van de opleiding uitgevallen, wel deels het onderwijs van het 2e jaar gevolgd. De totale opleiding duurt 4,5 jaar, dus ik heb vanaf het moment dat ik weer genoeg uren maak nog zo’n 3a3,5 jaar te gaan.
Want ja, plan B. Nee. Er is namelijk geen plan B. Ik kan alleen dit.
Dat laatste is natuurlijk niet helemaal waar. Maar daar komt het wel op neer. Want stel, hoop en verwacht ik natuurlijk niet, de MS zorgt ervoor dat ik in een rolstoel beland. Dan kan ik nog steeds psychiater worden/zijn. Moet ik hooguit niet bij een crisisdienst gaan werken of bij een plek waar je regelmatig op huisbezoek moet. Dat laatste wordt best een uitdaging bij een portiekflat op 3 hoog dan namelijk. Inhoudelijk maakt het voor mijn werk niet uit of ik nou rond kan rennen, springen en dansen of dat ik in een rolstoel zit. Dus daarvoor heb ik geen plan B nodig.
Waarvoor zou ik wel een plan B nodig hebben dan? Als ik cognitief achteruit zou gaan. Dus als mijn geheugen minder wordt, als het nadenken an sich minder goed gaat. Want ja, ik moet dingen kunnen onthouden, maar ik moet ook de verbanden kunnen leggen tussen verschillende dingen die patiënten me vertellen. Mocht dat niet meer lukken, dan kan ik niet meer als arts werken. Maar als wat kan ik dan nog wel werken? In de zorg heb je altijd je geheugen en je hoofd nodig namelijk. En dan kun je denken “achter de kassa bij de supermarkt”. Ook dan moet je je aandacht erbij kunnen houden en niet continue overprikkelt en afgeleid raken door alle piepjes die je overal hoort. Dus als het hoofd het probleem zou worden (en ja, dat is bij MS mogelijk en ik hoop van ganser harte dat dat me bespaart blijft, dan liever die rolstoel) dan is werken sowieso een probleem. Ook daarvoor heb ik geen plan B nodig.
Nou hopen dat indien nodig het UWV er ook zo over denkt. Hoewel ik er vanuit ga dat tegen de tijd dat ik richting de 2 jaar ziektewet zit, ik eigenlijk weer genoeg uren maak om het UWV niet meer nodig te hebben. Dus wat nou, plan B. Plan A. Punt.
Reacties
Een reactie posten